Όχι. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο δεν αφαιρέθηκαν τελείως και έχει μείνει κάποιο υπόλειμμα αμυγδαλής ή και από τα κρεατάκια, τότε αυτό μπορεί να υπερτραφεί και πάλι και να δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον.

Υπόλειμμα αμυγδαλής μπορεί να αφήσει ο γιατρός και εσκεμμένα, όταν θέλει να μειώσει το μέγεθος των αμυγδαλών χωρίς να τις αφαιρέσει τελείως.

Η χειρουργική αφαίρεση των αμυγδαλών και των αδενοειδών στα παιδιά γίνεται κυρίως για δύο λόγους:

1. υποτροπιάζουσες λοιμώξεις των  αμυγδαλών / αδενοειδών και
2. ροχαλητό με σχετική άπνοια ύπνου.

Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε τις επιπλοκές που μπορεί να συμβούν από την επίδραση των μικροβίων και των τοξινών που παράγουν σε άλλα ζωτικά όργανα όπως η καρδιά και οι νεφροί. Επίσης θεραπεύουμε τις άνοιες οι οποίες επιβαρύνουν αρκετά την λειτουργία των πνευμόνων και της καρδιάς και εμποδίζουν το παιδί να ξεκουραστεί κατά την διάρκεια του ύπνου.

Το παρατηρούμε αυτό κατά την διάρκεια της ημέρας που το παιδί εμφανίζει  νευρικότητα, ανορεξία  και γενικότερα μείωση σε όλους τους δείκτες της φυσιολογικής ανάπτυξης .

Οι αμυγδαλές είναι μια “μάζα” λεμφικού ιστού. Μοιάζουν με τους λεμφαδένες  που έχουμε στο λαιμό, τη μασχάλη και άλλα σημεία του σώματός μας. Ο ρόλος των αμυγδαλών δεν είναι τελείως ξεκαθαρισμένος. Φαίνεται να σχετίζονται με την άμυνα του οργανισμού μας, αφού έχει βρεθεί ότι περιέχουν ειδικά κύτταρα εναντίον των μικροβίων και των ιών αλλά και ότι βοηθούν στη παραγωγή αντισωμάτων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ζωής. Στη συνέχεια, όσο το παιδί μεγαλώνει, ο ρόλος των αμυγδαλών μάλλον γίνεται λιγότερο σημαντικός και τον ρόλο αυτό αναλαμβάνουν άλλα σημαντικά όργανα. 

Παρά την αναγνωρισμένη συμμετοχή τους στο αμυντικό σύστημα του οργανισμού, τα παιδιά στα οποία έχουν αφαιρεθεί οι αμυγδαλές δεν έχουν ελαττωμένη αντοχή στις λοιμώξεις σε σύγκριση με αυτά που δεν έχουν υποβληθεί σε αφαίρεση των αμυγδαλών, αντίθετα, λόγο αφαίρεσης της εστίας, η συχνότητα των λοιμώξεων του αναπνευστικού μειώνεται.

Υπάρχουν περιπτώσεις κατα τις οποίες το υγρό δεν θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή. Ειδικά αν παρέλθει διάστημα πέρα των 3 μηνών και το υγρό αυτό δεν έχει υποχωρήσει, υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί κάποια σοβαρότερη βλάβη στο τύμπανο και στα μικρά οστάρια της ακοής με αποτέλεσμα κάποια μόνιμη βαρηκοΐα.

Οι λόγοι είναι συνήθως η ιδιαιτερότητα της  ανατομίας του αυτιού, ή ύπαρξη κάποιας αλλεργίας, υπερτροφία στα κρεατάκια και η συχνότητα των λοιμώξεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις η λύση είναι χειρουργική όπου και γίνεται μια μικρή τυμπανοτομή – καθαρισμός του τυμπάνου από το υγρό και τοποθέτηση ένα μικρό σωληνίσκου το οποίο ‘’κουμπώνει’’ στο τύμπανο και εξασφαλίζει τον αερισμό και τη φυσιολογική λειτουργία του αυτιού. Αυτό το μικροσκοπικό σωληνάκι δεν φαίνεται εξωτερικά και δεν προκαλεί καμία ενόχληση στο παιδί, παραμένει περίπου 6 μήνες με ένα χρόνο και μετά  συνήθως αποβάλλεται (πέφτει)  μόνο του από το αυτί χωρίς καμία παρέμβαση.  Χρειάζεται  παρακολούθηση για τον έλεγχο της πορείας του αυτιού μέχρι την πτώση του σωληνίσκου περίπου ανά δύο με τρεις μήνες.

Το αυτί του παιδιού και γενικότερα το σύστημα της ακοής του έως την προσχολική ηλικία δεν έχει ωριμάσει. Για την σωστή λειτουργία της ακοής χρειάζεται καλή επικοινωνία με τη μύτη. Λόγω της συχνότητας των λοιμώξεων και της υπερτροφίας των αδενοειδών (κρεατάκια) κατά την προσχολική ηλικία, η μύτη είναι συχνά κλειστή(κυρίως το χειμώνα) και παράγει πολλές εκκρίσεις. Αποτέλεσμα να μη μπορεί να αεριστεί ο χώρος που βρίσκεται πίσω από το τύμπανο και να συλλέγεται υγρό, το λεγόμενο εκκριτική ωτίτιδα, με κύριο χαρακτηριστικό μόνο μείωση της ακοής, χωρίς πόνο. Για το λόγο αυτό είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από το ίδιο το παιδί ή και από τους γονείς του.  Αυτό το υγρό μπορεί να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, και είναι εύκολο να θεωρηθεί ότι το παιδί είναι απορροφημένο στο παιχνίδι του ή ότι είναι ντροπαλό! Είναι πολύ σημαντικό να τεθεί η διάγνωση και να ακολουθήσει θεραπεία.

Κάποιες φορές παρόλο που το παιδί λαμβάνει φάρμακα, το υγρό στο αυτάκι του δεν υποχωρεί. Το χρονικό διάστημα της παραμονής του υγρού στο αυτί  καταγράφεται και το ιστορικό του παιδιού δεν πρέπει να είναι πάνω από 3 μήνες, για να μην προκληθούν μόνιμες βλάβες.

Τα γενικά στάδια ανάπτυξης της ομιλίας που είναι ίδια για όλα τα παιδιά:

1-6 μηνών:

παράγει ήχους ευχαρίστησης, αντιδρά στους ήχους και γυρίζει το κεφάλι του, ανάλογα με τις ανάγκες του χρησιμοποιεί διαφορετικό κλάμα, αναγνωρίζει φωνές και γελάει όταν του μιλάνε.  Επίσης μιμείται ήχους.

7-12 μηνών

καταλαβαίνει το όχι και το ναι, ανταποκρίνεται στο όνομα του, μιμείται περισσότερους ήχους, έχουμε εμφάνιση των πρώτων λέξεων, ακούει όταν του μιλάνε, έχει εκφραστικό λεξιλόγιο 1-3 λέξεις, καταλαβαίνει τις απλές εντολές.

13-18 μηνών:

ακολουθεί απλές εντολές, εκφραστικό λεξιλόγιο, 3-25 λέξεις ή και περισσότερες, χρησιμοποιεί παράλληλα χειρονομίες και φώνηση.

19-24 μηνών:

η ομιλία του γίνεται κατανοητή και αρχίζει να μοιάζει σταδιακά με την ομιλία των ενηλίκων

εκφραστικό λεξιλόγιο 50-100 λέξεις ή και περισσότερες

αντιληπτικό λεξιλόγιο με πάνω από 300 λέξεις

αρχίζει να χρησιμοποιεί προτάσεις με ουσιαστικά και ρήματα

Βασική προϋπόθεση  για να αναπτύξει ένα παιδί την ομιλία είναι η ακοή. Αν δηλαδή ένα παιδάκι γεννηθεί κωφό δεν θα αναπτύξει από μόνο του το λόγο ποτέ.

Για αυτό προληπτικά όλα τα νεογέννητα πρέπει να υποβληθούν σε έλεγχο ώτων και ωτοακουστικές εκπομπές ( απλή και ανώδυνη μέθοδος λίγων λεπτών) 

ΚΛΕΙΣΤΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

ο έλεγχος κρατάει μερικά λεπτά και είναι ανώδυνος.